Luke eta Body ez dira agertzen Canneseko palmares ofizialean baina…

Biek lan handi eta ederra egin zuten White God filmean La Palme dog delakoa eskuratzeko edo… "hankaratzeko".

Ez, ez gabiltza brometan. Ez, ez dugu aldarte burlatia oraingoan. Cannesen ezinik ez da. Ezerk ez du debekurik. Dena gerta daiteke eta pasadiozorik sinesgaitzenak ere egia bihurtzen dira hemen. Esaterako eta ez egin, arren, barrerik. Ezta negarrik ere ez:  urtero eta serio, Zine jaialdi honetan izan den txakur baten antzespenik onena saritzen da. Ikurra garrantzitsua da txakurrak zinerako prestatzen dituzten entrenatzailentzat, jakina. Baita txakurrentzat ere. Nola ezin leikela?  Ez dute ba  Donostiako Hipodromoan Urrezko Kopa irabazten duten zaldiek begirada harroa begietan abuztuaren 15 oroetan?

Aurten, lehia ikaragarria ikusi dugu pantailan  garaiikur hori esku/hanka/ratu ahal izateko. Asko ziren  bere zeluloidezko erraietan  txakurrik zuten lanak. Esaterako… Lisandro Alonsoren Jauja. Bertako basamortuko txakurraren presentziak ikuslea beldurtu baino, harritu eta sorgindu arazten du. Esaterako… Godarden Adieu au langage. Roxy Miélville du izena  pizti beltz horrek eta pasarte askotan berak darama filmaren zama. Egia esateko, bere irudia agertzen da hilaren 28an Baionako aretoetan ikusiko dugun kartelean. Esaterako… Luke eta Body, Fehér Isten/White God filma marabilosoaren bi izarrak. Berariek gabe ez litzateke ipuin/fabula/metáfora hau existitu ere egingo.

Lukek eta Bodyk irabazi zuten atzo Palme Dog, Roxyk epaimahaiaren saria hankaratu zuelarik.

Berriro dizuet: ez nago txantxetan eta hiru filme berdingugabe horiek ikustean zin dagizuet akordatuko zaretela Nizatik ordu txikietan idatziriko lerro hauekin.